EINDPROJECT

Cultuur, iets dierbaar, iets essentieels wat belangrijk is.

Het delen ervan met elkaar, er eerst trots op zijn en je er dan voor schamen.

Je ervoor schamen en dan er trots op zijn.

Je wegcijferen om erbij te kunnen passen om in te blenden, “normaal” te zijn.

Alles weg anders val je te veel op, in het rijtje staan, zwijgen en lachen. Dat is wat telt.

Je eigen persoon zijn is niet belangrijk, niet nodig, dat valt te hard op.

Je trekt alle aandacht naar je toe.

Onbekende handen zitten plots in je haar.

Je kent ze niet. Is het normaal dat een “vreemde” dit bij je doet?

Van je af willen maar ook niet.





Dat allemaal zodat je je kan blijven vasthouden aan dat ene woord, zo heilig en zo noodzakelijk voor jullie “diversiteit”,

Wat jullie zo nauw aan het hart ligt.





Wij zijn niet meer dan een soort product of proef waar jullie aanpassingen aan kunnen maken. Een eenzame pop die niet weet wie ze is, het niet wil weten, waarvan jullie de touwtjes in de handen hebben en besturen tot ze mooi gevormd is naar wat jullie willen.



Al die slapeloze nachten waar ze naar de sterren keek en verlangde naar een mooiere versie van zichzelf. Lange, gouden lokken en een parelwitte huid en ogen zo blauw als een heldere zomerlucht.





Maar dat mag niemand weten, de doofpot dan maar in.